Toen er zelfs nog geen snelwegen waren, was onze regio al een lappendeken: met waardevol en niet-waardevol agrarisch landbouwgebied. En toen kwamen de snelwegen die de verschillende landbouwgebieden letterlijk doorsneden, maar ook industrie en landbouwbedrijven … En nog veel later, ook windturbines (met een smak financiële ondersteuning). Maar in dit zeer versnipperde landschap mochten er wel geen windturbines komen in waardevol agrarisch landbouwgebied. Ook al lagen deze percelen langs bv een autosnelweg, of tegen een industriezone … Dus kwam men pleiten om deze RO onhandigheid weg te werken en op deze percelen (ten minste als ze tegen een industriezone of een snelweg lagen) toch windturbines te mogen bouwen. Logisch zei men, want we moeten onze “doelstelling” halen. En dit was voor mij een brug te ver : alles voor een “doelstelling”?? Waarom niet inzetten op andere mogelijkheden zoals bv energie-efficiëntie. Tegelijk voelde ik aan dat de volgende stap al klaar lag : waarom geen landbouwbedrijven of andere constructies op deze percelen?
Voor mij is dit een rode lijn: alles voor de “doelstelling”, maar tegelijk onder de mantel van duurzaamheid een andere agenda klaar hebben …??? Ook al was het goedgekeurd op de regering, stond dit al geagendeerd op de agenda van de commissie : ik heb de stekker eruit getrokken. Dus “waardevol” blijft “waardevol”. Geen decreet om dit aan te passen.
